Dag 01: Heenreis

30 januari Den Bosch – Schiphol – Orlando

Ondanks dat we pas om 14.50 uur vliegen, zijn we toch al lekker vroeg op zodat we in alle relaxtheid de dag kunnen beginnen. Als alles in de koffer zit en de katten weggebracht zijn naar Kattenpension Tommie, lopen we iets na half 10 de deur uit.

De planning is om de trein van 10.38 uur te pakken naar Schiphol. De bus is mooi op tijd om 09.39 uur en dan zijn we écht onderweg.

Als we om 10.00 uur op het station van Den Bosch aankomen, zien we mijn ouders nog niet op het perron staan. Zij hebben de trein van 09.45 uur in Best en kunnen ieder moment aankomen. Dan zien we de trein van 10.08 uur naar Schiphol voorrijden en iets verderop zien we mijn ouders staan. Ja jeetje, de planning is de trein van 10.38 uur, maar als we dan tóch helemaal gereed op het perron staan, met de trein naar Schiphol voor ons, besluiten we om die trein maar te pakken. Liever lekker vroeg op Schiphol, dan nu nog een koffie te halen bij de Kiosk en een half uur in de kou te wachten.

We installeren de koffers op de grond in het tussenportaaltje. Een goed uur later arriveren we op Schiphol. Heerlijk rustig en relaxt gaan we op zoek naar onze vertrekbalie. Dit blijkt in vertrekhal 2 te zijn. Bij de balies 12 tot 15 mogen we onze koffers afdroppen. Gister zijn we al mooi online ingecheckt. We wachten nog geen vijf minuten en dan zijn we aan de beurt. We hebben voor ons vieren maar twee koffers bij ons. Omdat we Economy Basic geboekt hebben, zaten hier nog geen koffers bij. Deze hebben we gisteren bij het inchecken erbij geboekt. Per koffer kost dit 50 euro. Dat vinden we nét wat te veel geld om nóg twee koffers mee te nemen. Eigenlijk ook niet echt nodig, want onze koffer blijkt 17.6kg te zijn en die van mijn ouders 21.6kg.

Dan lopen we naar de security. Wat een rust zeg. Dat hebben we wel eens anders gezien. We mogen meteen onze spullen in een bak doen. De laptop en vloeistoffen mogen gewoon in de rugzak blijven. Ook mijn schoenen, riem en horloge mag gewoon aan of om blijven. Vandaar dat het zo rustig is bij de security. Dat scheelt gewoon zoveel tijd. Alleen onze trolley wordt even apart genomen om te bekijken. Tja, doordat we er nu niets uit mogen halen, is het niet duidelijk dat het behoorlijke staal wat te zien is op de monitor ons TomTom matje is. Ach ja, even laten zien en het wordt goed gekeurd. Vervolgens mogen we onze paspoort laten zien bij de marechaussee en dan zijn we ‘achter de douane’. We lopen wat rond en komen dan uit bij Dutch Kitchen waar we alle vier heerlijk van onze krokketen-lunch genieten.

Na het eten lopen we nog een paar winkeltjes binnen, maar als snel besluiten we om naar de Gate te gaan. We mogen naar E24 en dat is helemaal achterin. Het is nog vrij rustig bij de Gate en kunnen op stoelen gaan zitten bij het raam.

Wat een prachtig uitzicht zo. Helaas landen de vliegtuigen op de Polderbaan, maar ze komen daarna wel vlak voor ons neus taxiënd naar de gate. Om 14.00 uur begint het boarden. Eerst de hulpbehoevende, gezinnen met kinderen en de Sky Team members.

Nadat premium class geboard is, mogen wij. Als we de boardingblaadje afgeven om te scannen, blijkt dat we ons moeten melden bij de balie. We hopen eigenlijk op een upgrade, maar helaas. We zitten nog steeds gewoon op dezelfde rij, echter hebben we een stoelendans. Waar ik oorspronkelijk zou zitten, zit nu Martijn. Waar mijn moeder zou zitten, zit mijn vader etc etc. Ach ja, de planning was toch al niet om te gaan zitten hoe we zijn toegewezen. En zelfs nu met de stoelendans, is het niet hoe we werkelijk gaan zitten hahaha…

De indeling van deze Boeing 767 is 2-3-2. We zitten alle vier op rij 24, maar ik zit samen met mijn ouders in de middelste rij van 3 en Martijn zit in een tweetje.

Na een tijdje komt zijn buurvrouw en ze maakt de opmerking ‘goh, hoe krijgen ze het voor elkaar om twee lange mensen bij elkaar te zetten’ als grapje. Nou, ik wil best ruilen met je hoor (zodat ik samen met Martijn zit en mijn ouders gewoon bij elkaar in een drietje). Maar ze bedankt het aanbod en wil graag bij het raam zitten. Ach ja, zo is het ook prima eigenlijk. Het duurt alleen een poos voordat we gaan taxiën. En dat terwijl we heerlijk op tijd geboard waren met z’n alle. Pas om kwart over 3 beginnen we met taxiën en om 15.23 uur zitten we in de lucht. Al vrij snel krijgen we de menukaart van de stewardessen uitgedeeld. Goh, dat is best luxe eigenlijk, een menukaart!

We morgen een voorgerecht (van de twee) en een hoofdgerecht (van de drie) kiezen. Maar voor het zo ver is, krijgen we eerst nog een lekker warm doekje uitgedeeld om de handen schoon te maken en niet lang daarna krijgen we een welkomstcocktail uitgedeeld. Prosecco met perziksmaak. Mét alcohol dus!

Daarna krijgen we het eten geserveerd. Als voorgerecht kiezen mijn vader, Martijn en ik voor de fruit met kaas en mijn moeder gaat voor de prosciutto met meloen. Als hoofd kiezen mijn ouders voor de gemarineerde kippenborst met rijst en Martijn en ik gaan voor de gnocchi met basilicum roomsaus. Het smaakt ons alle prima. Ook zit er een dessert bij: Salted Caramel ijs.

Na het eten begint Martijn met de film ‘Angel is fallen’ en ik ga traditiegetrouw beginnen met Friends. Niet lang daarna is er weer een drankenrondje. Mijn ouders gaan voor de koffie, terwijl Martijn en ik aan de Gin Tonic gaan. Na dit drankenrondje gaat het licht uit en besluit ik om ook maar even de ogen dicht te doen.

Als we bijna op de helft zijn, komt Martijn in gesprek met mijn achterbuurman. Hij vertelt hem dat hij ons kent van onze blogs en ook lid is van onze Facebook-pagina Kloenies on Tour waar we extra foto’s en filmpjes plaatsen . Naja zeg! Wat leven we toch in een kleine wereld he. Zij gaan maar liefst 21 dagen naar Florida en gaan ook nog eens echt touren. Heerlijk zeg. Zowel richting het noorden, naar St. Augustine en Jacksonville, als naar het zuiden tot aan Key West. Michael, Sofie en Annelies: heel veel plezier met jullie rondreis!

Dan zijn we iets over de helft en worden er koekjes uitgedeeld en pak ik de laptop erbij om zo alvast wat ‘op papier’ te zetten voor ons verslag. Een goed anderhalf uur voor landing, worden er nog een keer eten geserveerd. Dit keer mogen we kiezen uit twee verschillende pizzatwists. De ene met gekaramelliseerde rode uienchutney, geitenkaas, mozzarella en geroosterde rode peper. En de ander met barbecue kip met mozzarella, cheddar, lenteui, rode uien en jalapeños. Mijn ouders en Martijn kiezen voor deze laatste en ik kies voor de pizzatwist met geitenkaas.

Als de landing wordt ingezet, zien we dat het buiten al donker is. Om 19.19 uur plaatselijke tijd heeft het vliegtuig weer contact met de grond. We zijn in Orlando!

Als we zijn uitgestapt, moeten we uiteraard eerst door de immigrations en dat verloopt voorspoedig. Binnen een kwartier zijn we aan de beurt. We worden vriendelijk verwelkomt en de man maakt wat grapjes naar Martijn toe: goh, met je schoonouders op stap… respect. Hahaha… Martijn en ik hoeven alleen een foto te maken, maar mijn ouders moeten ook nog wat vingerafdrukken achterlaten. Als mijn vader aan de beurt is, vraagt de man aan Martijn: zal ik hem doorlaten, of mag hij ook mee? Nou, hij mag wel mee hoor. Daarna krijgen we nog de tip van hem om in het vervolg eerder door te geven dat de schoonouders mee gaan, dan valt er nog wel wat te regelen dat ze weer teruggestuurd worden. Naja zeg! Hahaha… Ach ja, zijn de standaard grappen over schoonouders ook weer gemaakt.

Inmiddels zijn de koffers ook al gearriveerd en kunnen we vrijwel meteen door naar buiten. We hoeven niet eens meer door de douane. Doordat we thuis al de gegevens voor ‘skip the counter’ hebben ingevuld, hoeven we niet eerst nog naar de balie van Alamo om daar de verplichte verkooppraatje aan te horen. We mogen meteen door naar de garage voor de auto op te halen. Dit keer hebben we een minivan gehuurd. Dat rijdt wel lekker met z’n vieren in ‘the city’. Als we echt een roadtrip zouden maken, dan hadden we waarschijnlijk zo’n grote SUV gehuurd.

We lopen naar de rij van de minivans en zien er zo’n 30 op een rij staan. Vrijwel allemaal Dodge Grand Caravans. Ook allemaal wit, grijs of zwart. Bleh. Er staan ook twee rode tussen, maar dat zijn geen Grand Caravans, maar een Chrysler Pacifica en een Chrysler Voyager.

Als we besluiten om dan maar één van deze twee rode te kiezen, zien we dat de Pacifica inmiddels ingenomen is door een gezin met veel kinderen. Prima, gaan wij toch gewoon voor de Voyager. We installeren de koffers achterin. Doordat we nu maar twee koffers bij ons hebben, hoeven we de achterste bank ook niet plat te leggen. De Tom Tom wordt erbij gepakt, maar ons kabeltje is nét te kort om hem in de oplader te stoppen. Ofja, de kabel zelf is wel lang genoeg, maar deze hebben we bij elkaar gebonden door middel van een tie-wrap, zodat we thuis niet met zo’n lange kabel door de auto zitten. Gelukkig hebben we ook een schaar meegenomen, dus dat is makkelijk op te lossen.

Bij het verlaten van de garage, laten we onze papieren nog even zien bij Alamo en dan zijn we ‘good to go’. Net voordat we de snelweg oprijden, zie ik achter me iemand seinen. Ohja wacht, laat ik de lampen ook maar even aan doen. Wel zo veilig . Het is ruim 20 minuten rijden naar ons onderkomen voor de komende 13 nachten. Als we aankomen bij Legacy Resort, checken we in en krijgen we kamernummer 130 toegewezen. Dat ligt iets verderop het terrein. Voordat we onze koffers mee de kamer innemen gaan we uiteraard nog even de kamer keuren. Het ziet er allemaal prima uit, alleen is het wel even zoeken hoe het licht in de slaapkamers werkt. Er zit wel een schakelaar bij de deur, maar daarmee gaan de lampen niet aan. Jeetje. Martijn belt naar de receptie en zij beloven dat er snel iemand langs komt om het uit te leggen.

Inmiddels hebben we ook gecheckt of de wifi een beetje werkt. Gelukkig doet dat het ook. Levensbehoefte nummer 1 voor ons he Dan besluiten we om ook maar even een kop koffie te zetten. En niet veel later komt er inderdaad een mannetje langs. Hij legt ons uit dat die schakelaars er zijn voor de stroom en TV en dat er geen algemeen knopje is voor het licht. Hm, niet helemaal handig, maar dat valt aan te wennen. Hij ziet dat er een lampje kapot is in de badkamer van mijn ouders en die wordt dan ook maar meteen gefixt. Handig, zo’n ‘handyman’. De koffers zijn ondertussen ook geïnstalleerd in de kamers en niet veel later besluiten we om maar naar bed te gaan. Verslag tikken doe ik wel in de ochtend. In Nederland is het nu 4.00 uur in de nacht en dat voelt ons lichaam wel. Door de jetlag zijn we morgen tóch op tijd wakker, tik ik dan wel verder.

Dus voor nu: welterusten en tot morgen!